Lubię takie wydarzenia i niechętnie je odpuszczam. Zwykle wracam z nich z pełną głową. Tak było i tym razem.
Konferencja Bliskości została zorganizowana przez Wydawnictwo Mamania już drugi raz. W tym roku odbyła się 18 października. Program skierowany był do ” wszystkich tych, którym temat rodzicielstwa bliskości jest po prostu bliski”. Nie zabrakło entuzjastów, specjalistów i rodziców. Nie zabrakło również znakomitych gości-panelistów.
Pierwszy konferencyjny panel dotyczył karmienia piersią („Kto uderza w polskie piersi? Jak promować karmienie piersią w Polsce?”). Wzięli w nim udział m.in.: Magdalena Nehring-Gugulska (Centrum Nauki o Laktacji), Tomasz Chodkowski (Medela) czy Iza Sztandera (Maminiec, Fundacja Rodzić po Ludzku). Jednym z wniosków, które padły w czasie dyskusji było to, że w Polsce etap promocji karmienia naturalnego mamy już za sobą, natomiast to, czego najbardziej brakuje, to praca u podstaw w postaci profesjonalnych, specjalistycznych szkoleń dla tych, którzy sprawują bezpośrednią opiekę nad matką i dzieckiem, czyli kadry medycznej. Dopóki matka i dziecko nie będą mogli liczyć na fachową pomoc opartą na aktualnej wiedzy medycznej, dopóty wskaźniki karmienia piersią w naszym kraju będą oscylowały wokół obecnych wartości.
W Polsce bardzo dużo kobiet rozpoczyna karmienie piersią po porodzie, jednak tylko znikomy procent utrzymuje je do końca 6. miesiąca życia dziecka, nie wspominając już o dłuższym karmieniu. Liczba mitów dotyczących karmienia piersią jest tak niesamowita, że w zasadzie trudno się temu dziwić. Najbardziej przykre jest jednak to, że powielane są one przez autorytety medyczne. Zazwyczaj postępują oni w myśl zasady: „nie znam się, ale wypowiem się.” Ciekawe, czy słyszeli o tym, że „mowa jest srebrem, a milczenie złotem” oraz o zasadzie „primum non nocere”, czyli „po pierwsze nie szkodzić”.
Padło wiele słów na temat braku dofinansowania wsparcia laktacyjnego oraz szkoleń dla personelu medycznego w zakresie laktacji. To prawda – zdecydowana większość doradców laktacyjnych szkoli się na swój własny koszt. Nie można jednak lekceważyć faktu, że w dzisiejszych czasach dostęp do literatury fachowej nie nastręcza specjalnych trudności i wystarczy chcieć – kupić książkę lub poszukać aktualnej wiedzy w internecie. NIE MA wytłumaczenia dla ignorancji.
Panelem, na który czekałam najbardziej, był panel pod tytułem „Bliskość z przeszkodami. Budowanie więzi z dziećmi z wyzwaniami rozwojowymi.” Do dyskusji zaproszono rodziców, którzy, jak powiedziała jedna z panelistek, dostali od życia dwa prezenty: dziecko oraz chorobę (lub zaburzenie). Katarzyna Pietras, Magdalena Hueckel, Sebastian Łukomski. Historię swoich rodzin opisują na blogach (dziękuję!). Jeżeli jeszcze nie znacie tych miejsc, gorąco zachęcam do odwiedzenia i… zostania na dłużej: Przygody Mikołajka, Leoblog oraz King Kong i Ojciec Karmiący. W panelu uczestniczyła również pani Łucja Sokorska-Maj z Fundacji SYNAPSIS.
Rozmawiano o tym, jak przebiegał proces akceptacji choroby w rodzinach panelistów, w jaki sposób budowała się więź między rodzicami i dziećmi, jak również o tym, czy rodzice dzieci z wyzwaniami rozwojowymi znajdują w swoim życiu przestrzeń na to, by dbać o swoje własne potrzeby. Była także mowa o tym, czy założenia idei rodzicielstwa bliskości znajdują zastosowanie w tych rodzinach. Pisze o tym zresztą Ojciec Karmiący TUTAJ. To spotkanie było dla mnie niezwykle inspirujące i wzruszające. Odebrałam je jako pełną spokoju, nadziei i ufności opowieść osób, którzy zostali wyróżnieni przez los pewnym darem – niełatwym, ale niezwykle wzbogacającym. I wygląda na to, że te osoby wiedziały, co z tym darem zrobić.
Gościem specjalnym Konferencji był w tym roku dr Henrik Norholt – dyrektor naukowy Ergobaby Inc., doktor Uniwersytetu w Kopenhadze, który od 10 lat zajmuje się badaniami nad psychologicznymi i rozwojowymi korzyściami wynikającymi z noszenia dzieci. Niesamowity człowiek :). W czasie swojego 2,5-godzinnego wykładu w niezwykle obrazowy sposób opowiadał o teorii przywiązania, o tym, jak bliska więź z dzieckiem, wspomagana m.in. przez noszenie dziecka w chuście czy nosidle, wpływa na jego rozwój i dorosłe życie. A wszystko w oparciu o dane naukowe. Przy okazji dowiedziałam się, że w 2015 roku w Antwerpii odbędzie się ogólnoświatowa konferencja naukowa dla specjalistów zajmujących się tematem noszenia dzieci. Niech się dzieje! 🙂
Wśród wielu przytoczonych przez Henrika Norholta badań moją uwagę zwrócił przeprowadzony kilkadziesiąt lat temu eksperyment z udziałem wcześniaków, o którym wcześniej nie słyszałam. W eksperymencie tym jedna grupa dzieci leżała w nieruchomych inkubatorach, zaś noworodki z drugiej grupy umieszczono w inkubatorach wprawionych w ruch. Okazało się, że wcześniaki z drugiej grupy rozwijały się lepiej od wcześniaków z grupy pierwszej – zaobserwowano poprawę parametrów opisujących funkcje życiowe oraz wzrost napięcia mięśniowego. Eksperyment z udziałem małp, w którym badano wpływ ruchu na ich rozwój psychoruchowy, również wykazał szereg korzyści – małpki dużo chętniej wchodziły w interakcje z opiekunami.
Eureka! Dzieci noszone są od zarania dziejów – wygląda na to, że nasi przodkowie wiedzieli co robią ;).
Kolejny wykład poprowadziła Agnieszka Stein – psycholożka, której chyba nie trzeba przedstawiać. W swoim wystąpieniu („Wyjść poza schemat”) opowiadała nieco o swoim rozumieniu rodzicielstwa bliskości, ale przedstawiła również sylwetki osób, które dla niej, psycholożki i matki, były szczególnie inspirujące. Wśród nich wymienić można Marthę i Williama Searsów, Marię Montessori, Jaspera Julla czy Alfie’go Kohn’a. Pojawiły się również nazwiska mniej mi znane: Hanna Olechnowicz, która zajmowała się teorią więzi ze szczególnym nastawieniem na dzieci z zaburzeniami rozwojowymi (uważała, że dziecko jest swoim najlepszym terapeutą), Daniel Siegel (psychiatra specjalizujący się w neurobiologii interpersonalnej, zgodnie z którą mózg kształtuje się w relacjach), Elliot Aronson (psycholog społeczny, zajmujący się m.in. schematami i błędami poznawczymi), Andrzej Blikle (specjalizujący się w Total Quality Management, czyli zarządzaniu kompleksową jakością przedsiębiorstw) czy Carol Dweck (pojęcie mindset, nastawienie na stałość, nastawienie na rozwój).
Ostatnim panelem Konferencji był panel z udziałem Małgorzaty Musiał (Dobra Relacja), Reni Jusis, Natalii Hatalskiej oraz Hanny Zielińskiej z radia TOK FM (audycja „Dorosłe Dzieci”). Nosił tytuł „Inspirujące oblicza Attachment Parenting”. Panelistki opowiadały o tym, co oznacza dla nich rodzicielstwo bliskości, w jaki sposób wpłynęło ono na ich życie osobiste oraz pracę. Była również mowa o tym, czy rodzicielstwo bliskości przeszło już do mainstreamu oraz czy może być propagowane jako styl, który sprawdzi się w każdej rodzinie. Jednym z wniosków, które padły, było to, że jest to z pewnością najtańszy styl wychowawczy ;). Czy nadaje się dla każdego? Osobiście myślę, że spośród filarów rodzicielstwa bliskości każdy może znaleźć COŚ dla siebie – coś, co wzbogaci jego samego i rodzinę. „Coś” nie musi oznaczać „wszystko”.
Wisienką na torcie było wręczenie Laurów Bliskości 2014 – wyjątkowych wyróżnień dla osób, które codziennie działają na rzecz promowania filarów rodzicielstwa bliskości w swoich społecznościach lokalnych. W tym roku Laury powędrowały do dwóch doradczyń noszenia szkoły ClauWi®, którą sama ukończyłam :D: Małgorzaty Musiał z Torunia (Dobra Relacja) oraz Ani Furmaniuk z Poznania (Szkoła Noszenia Tulipanna, Szkoła Rodzenia Gaja). Wyróżnienie w plebiscycie otrzymały: Iza Sztandera oraz Iza Frankowska-Olech (za ogólnopolską inicjatywę promującą karmienie piersią Mlekoteka) oraz Gosia Borecka, Emilia Jaworska i Ania Furmaniuk (za ogólnopolską inicjatywę odczarowującą poród Krąg Opowieści Porodowych).
Wydawnictwu Mamania gratuluję zorganizowania po raz drugi wspaniałej konferencji (dla 250 uczestników!) promującej bliskość z dzieckiem, bliskość z rodziną oraz bycie dobrym dla siebie. Do zobaczenia za rok!
P.s. Obiad był super! 😉
Follow my blog with Bloglovin
